به رنگ قهوه ای

نمیدونم چرا بعد از این همه روز نبودن الان - ساعت دو شب - تصمیم گرفتم که بیام و بنویسم و نمیدونم چرا دوست دارم این مدلی بنویسم ، از اینم مطمئنم که بعدا از اینکه اینارو نوشتم پشیمون خواهم شد ولی اصلا مهم نیست برام ...

الان میتونم به جرات بگم که وابستگی یکی از بدترین احساس های دنیاست ، شایدم بدترینش ، وقتی به یه نفر وابسته میشی بعدش خیلی راحت میتونه خوردت کنه ، میتونه ضایعت کنه ، میتونه نا امیدت کنه ، وقتی به یه نفر وابسته میشی با خودت میگی حاضرم همه چیمو بخاطرش بدم ، حاضرم هر کاری براش بکنم ، با خودت میگی منم براش مهمم ، براش با ارزشم ، بعد یه شب خیلی راحت با دو تا اس ام اس چنان حالتو میگیره که از زندگیت نفرت پیدا میکنی ،

خیلی وقتا با خودم میگم من تو این سنم نباید این چیزارو تجربه کنم ، نباید این مشکلات و این ناراحتی هارو داشته باشم ، ولی بعدش خیلی راحت خودمو خر میکنمو به خودم میگم ارزشش برام خیلی بالاتر از این حرفاست ، برای بودن باهاش حاضرم اینارو تحمل کنم ، ولی وقتی یه شبی مثل امشب این حرفارو بهت میزنه واقعا از خودت بدت میاد ،

امروز میتونست یک روز خیلی خوب باشه ، برای هردومون ، اونو نمیدونم ولی برای من اصلا نبود ، همه چی دست به دست هم داد که اونجوری که میخواستم نشه ،

الان کلی حرف دارم برای نوشتن ، میتونم صد صفحه از خودم و خودش و این زندگی بنویسم ! ولی حوصلشو ندارم ، شاید تا همین قدرشم زیادی نوشتم ...

تماپ ها :

1. کاشکی میشد زمانو نگه داشت ، هرچی بزرگ تر میشم همه چی سخت تر میشه :(

2. این پست میتونه در آینده به عنوان یکی از خنده دار ترین پست هام انتخاب بشه !

3. همه ی اینارو گفتم اما حالا که فکر میکنم میبینم برای جمله ی آخر فقط میتونم بنویسم ''از هرکسی بیشتر دوسش دارم'' ...